Aktualności

Była to bardzo udana kolejna impreza artystyczno-literacka w spółdzielczym ODK KARTON RSM. Tym razem z wierszami, rzeźbiarstwem i filmem. 19 maja br. spotkanie zaszczyciła swoją obecnością Wojewoda Podkarpacki Ewa Leniart. Bohaterami byli – Maria Rudnicka (wiersze, wokal, haft artystyczny), Józef Pałac (rzeźbiarz) oraz Wiesław Cupryś, który przedstawił krótki film o M. Rudnickiej – autorce tomiku wierszy „Odkrywaj piękno dziewiczej przyrody”, stanowiącego główny motyw wieczoru. Film zrealizowany w sposób elegancki, pomysłowy i z artystycznym smakiem został nagrodzony gromkimi brawami. Kierownik ODK KARTON RSM Józef Tadla powitał przybyłych gości, scharakteryzował pokrótce sylwetki twórców, by po chwili o prowadzenie dalszej części spotkania poprosić tak znaną w środowisku literackim postać, jaką jest mistrz Teatru Słowa Stach Ożóg – wykładowca Uniwersytetu Rzeszowskiego, laureat wielu cennych nagród w ogólnopolskich konkursach recytatorskich. Wraz z autorką Marią Rudnicką po mistrzowsku zaprezentował jej wiersze. Był to czwarty wymiar twórczości artystycznej, zaprezentowany tego dnia w KARTONIE. Piątym okazało się wnętrze sali. Przybyłym towarzyszyła bowiem wystawa obrazów olejnych Doroty Kwoki, członkini kieleckiego oddziału ZLP.

Wieczór z okazji prezentacji nowej książki Grzegorza Trochimczuka „Dopóki nie umarłem”, który odbędzie się 29 marca 2017 roku (środa) w Domu Literatury, Warszawa, Krakowskie Przedmieście 87/89 (I piętro) o godz. 18.00.

Co rozwija, a co hamuje polską poezję współczesną? Dlaczego rynek książek boi się tomów poetyckich jak diabeł święconej wody? Resztki klasyki i książek poetów nobilitowanych Noblem można znaleźć tylko gdzieniegdzie. Kto się boi na wierszach i poematach stracić? Czy ta dziedzina literatury znalazła się w niszy, ponieważ wyparła ją współczesna kultura masowa, muzyczny pop, kino nie zawsze najlepsze (przemoc i horror), odpersonalizowane relacje międzyludzkie, zastąpione przez anonimowość i możliwość ukrycia siebie w sieci?

Redakcja Shyhty życzy wszystkim naszym Czytelnikom, ich rodzinom i przyjaciołom, pięknych i radosnych Świąt Bożego Narodzenia i wszelkiej pomyślności w Nowym, 2017 Roku. I pokoju.
Życzymy wielu nowych odkryć literackich i doskonalenia własnych umiejętności pisarskich.

W dniach 11-13 października br. na zaproszenie Gorana Dźordźiewić’a nasi przedstawiciele, Elżbieta Musiał i Grzegorz Trochimczuk uczestniczyli w 47. Smederewskiej Jesieni Poezji w Serbii. Smederewo to dawna, historyczna stolica Serbii. W imprezie, w dużej mierze przypominającej Warszawską Jesień Poezji, uczestniczyło 30 poetów z 12 krajów (Argentyny, Bangladeszu, Bułgarii, Grecji, Indii, Iranu, Macedonii, Polski, Serbii, Turcji, Wielkiej Brytanii i Włoch). Linearny układ poszczególnych spotkań gwarantował udział wszystkich zarówno w poszczególnych spotkaniach, jak i w przerwach pomiędzy nimi. A poezja czytana przez autorów w wersjach oryginalnych i lektorów w tłumaczeniu na serbski lub angielski królowała przez cały czas trwania Jesieni.
Odczuwalne było poważne zainteresowanie całego miasta tym wydarzeniem, poczynając od władz miasta (osobisty udział), instytucji kultury (biblioteka, centrum kultury, muzea), szkół (spotkania w szkołach przypominające nasze lekcje poetyckie „To lubię!”). Dzieci i młodzież pod kierunkiem nauczycieli byli zaangażowani w przygotowanie duży spektakl słowno-muzyczny w sali teatralno-kinowej mieszczącej ok. 1000 osób pod nazwą „Mały Złoty Kluczyk”. Nazwa związana jest z nagrodą dla najlepszych nauczycieli propagujących literaturę, a poezję w szczególności. Uczniowie niekiedy recytowali własne wiersze pisane z tej okazji. Poezja zawitała także w domu pogodnej jesieni.

Związek Literatów Polskich od 96 lat stara się umacniać pozycję polskich pisarzy, krzewić zamiłowanie do literatury, sprawować rolę strażnika języka polskiego, dbać o pamięć dla tradycji literackiej. Oddział Warszawski ZLP już po raz 46 przygotowuje międzynarodowy festiwal poezji z udziałem poetów polskich i zagranicznych – Warszawską Jesień Poezji w 2017.
Sejm RP ogłosił rok 2017 – „Rokiem Rzeki Wisły”, dlatego przyszłoroczny projekt działań ZLP nosi tytuł „Wisła – dorzecza literatury”. Będzie to całoroczne przedsięwzięcie popularyzacji literatury współczesnej i klasycznej.

Warszawska Jesień Poezji organizowana corocznie w pierwszych dniach października znalazła trwałe miejsce pośród działań Związku Literatów Polskich, stając się dorocznym świętem środowiska literackiego w Polsce i jego sympatyków. W 2016 r. Oddział Warszawski ZLP jako organizator włączył Jesień Poezji w szerszy projekt popularyzujący pisarstwo i czytelnictwo pn. „Warszawa opisana – Warszawa oczytana”. Program objął nie tylko dni festiwalowe, ale także członkowie Związku docierali ze słowem do mieszkańców Warszawy podczas akcji „Patroni ulic” – chodzi o ulice nazwane imieniem pisarza. Ponadto jako znaczące wydarzenie kulturalne przed Domem Literatury, gdzie znajduje się siedziba Związku, na ruchliwym Krakowskim Przedmieściu stanęła na trzy tygodnie wystawa plenerowa zatytułowana „Poeci i pisarze Warszawie”.
Każdorazowo podczas Warszawskiej Jesieni Poezji odbywa się szereg spotkań i imprez literackich z udziałem poetów polskich i zagranicznych. I tym razem podczas 45. Jesieni zaproszeni zostali poeci z Austrii, Chin, Czech, Estonii, Litwy, Niemiec, Rosji, Serbii, Słowacji i Wietnamu. Ich wiersze oraz twórczość polskich poetów, w tym poetów-lekarzy, w łącznej liczbie 141 autorów znalazły się w tegorocznej Antologii 45. Warszawskiej Jesieni Poezji. Jest to obszerne, znaczące wydawnictwo o objętości 248 stron, dla którego mottem są słowa wybitnego polskiego poety Bolesława Leśmiana: ZA TRAWĄ... WSZECHŚWIAT.

Znalazłem „temat” wprost przed sobą. Postanowiłem łyknąć go i przetrawić licząc na ułożenie swoistej kostki Rubika – wiele dróg prowadzi do jednego rozwiązania. Ale samo przeszukiwanie pól ma swój urok, zwłaszcza jeśli wyzwala zainteresowanie obserwatorów.
Każde środowisko o wyróżniających go cechach stara się „zebrać”. Swój ciągnie do swojego jak bliźni do bliźniego. Nie ma w tym żadnego podtekstu natury damsko-męskiej czy rodzinnej czy narodowej. Wspólność zainteresowań, zachowań, zawodowa, moralna – oto wyznaczniki zbliżenia. Kto zajmuje się literaturą rozgląda się i poszukuje innego literata lub literaturoznawcy, który wydaje się robić to samo choć nie tak samo. Poznanie osoby podobnej w świecie ludzkim oznacza poznanie konkurenta. Okazuje się, że podobieństwo i rywalizacja równie mocno zbliżają.
Wzajemne poznanie umożliwia zgłębienie zarówno podobieństwo myśli, stylu życia, dążeń i rozbieżności, a to z kolei umożliwia wyartykułowanie potrzeb. Wielu z nas jedzie na jednym wozie, ogląda zad tego samego konia, słyszy świst jednego bata i, albo ma czym zapłacić za tę podróż albo rozpaczliwie szuka źródeł na pokrycie kosztów. Czy tak było ze Stefanem Żeromskim gdy prawie sto lat temu, w warunkach II Rzeczypospolitej, dogadał się z innymi pisarzami, aby założyć Związek Literatów? Można założyć, że tworzenie związku o charakterze zawodowym w każdym sensie wykazuje podobieństwo motywów. Tak jest, gdy grupa zawodowa stara się zadbać o własne interesy, ułatwić egzystencję, wzmocnić siłę oddziaływania zewnętrznego lub mieć wyróżniającą pozycję w społeczeństwie.
Ale inaczej wygląda sytuacja, jeśli charakter związku zostanie dookreślony przez przymiotnik „twórczy”. Tutaj zaczyna się gra między indywidualnościami, tutaj konkurencyjność zdaje się pokazywać ostre ząbki nawet jeśli grupę łączy idea. Dotyczy to wszystkich grup mniej lub bardziej skonsolidowanych, tzw. orientacji literackich znanych w Polsce i w innych krajach, w okresie przed- jak i powojennym. Skamander, Hybrydy i inne. Dzisiaj są prawie nieobecne w naszym życiu literackim. Dlaczego?

Radosnych Świąt w wiosennym nastroju wszystkim Czytelnikom i Współpracownikom życzy Redakcja Shyhty!

Rozpoczynamy cykl publikacji opowiadań trzech rosyjskich autrów: Michaiła Zoszczeniki, Daniiła  Charmsa oraz Arkadija Awierczenki w tłumaczeniu Jana Cichockiego. Opowiadania będą ukazywać się w dziale proza w odstępach dwutygodnowych. Poniżej wstęp Jana Cichockiego:
"Mieliśmy w Polsce srebrny wiek silnej gospodarki i potęgi militarnej, co skutkowało także mocną pozycją międzynarodową. Tak było w XVII wieku, po złotym czasie królowania ostatnich Jagiellonów.
Miała także swój srebrny wiek Rosja. Później - na przełomie XIX i XX stulecia. Przyniósł on bezprecedensowe ożywienie życia literackiego, malarstwa, muzyki, teatru i baletu, a także filozofii. Jako umowny początek tego wieku prosperity kultury badacze wskazują ukazanie się pierwszego numeru czasopisma „Mir iskusstwa” (Świat sztuki, 1898 r.), zaś koniec przyniosło zwycięstwo władzy sowieckiej i wprowadzenie w ZSRR socrealizmu, jako obowiązującej doktryny artystycznej.
Srebrny wiek w Rosji był niezwykle wielobarwny. Sprawiało to mieszanie się dekadencji, mistycyzmu, estetyzmu, idealizmu, sensualizmu, a wreszcie pesymizmu (oczekiwanie na „apokalipsę końca wieku”).