Poezja

Oglądam się za siebie. Nie powiększaj żalu
słowami. We mnie wzrasta zawartość
soli. Wypłynęła z obrazu bez ram.

W nowym miejscu czas rąbkiem apaszki
skrywa zapisane wcześniej historie.
Pompeje wciąż pod pyłem.
Zacierają się ślady.
Na piasku dobrze wyglądają
bursztynowe kamyki i muszle.

Krzesło. Przylega do pośladków
gdy majestat góruje z głową w chmurach.
Istota tronu, ogniwo ławy przysięgłych,
podparcie sędziowskich wyroków,
wyniosłość i przyziemność.

poeci ćwiczą wskazówki
zegar nieugięty
na dwudziestej pierwszej

wskazuje
twarze
bez twarzy
bez znaków szczególnych

mam własny ogląd
niedostępny dla czasu
w jednej chwili zaczynam - kończę
przechodzę przez każdy przedział
nie wiem czy położę

szkicowany świtem
nie dosłowi słów
zamkniętych szeptem

Nastąpiło pożegnanie z bronią,
z angielskim pacjentem, z Guadalcanal
brzemienną wyspą, pustynną burzą
męką Żydów, Arabów i rosyjską
swawolą, odseparowałem
od Wkry separatystów.

A mnie wiatr w twarz
mamroty drzew,
milczenie wody.

(z cyklu „Zawsze chciałam mieć ogród, w którym zakwitną mity")

to maj malował inne maje
spłowiałej jesieni
stałam obok

Aż Prawdą rzygnął.
Kto rybę? pytam –
nieświeżą podał.
Kto palec w otwór prawdy włożył?
Jaki ożył rewident?

Salon zapaskudzony
i okolice – zaślepione
przyłbice.

Poderżnie gardło,
Nie ma zmiłuj!

Odżywiony w Mauthausen
barbarzyńca Barbarossy
karmiciel Dżihadu
mały Władimir Władimirowicz
za próg ciągnie Katię za włosy

głuchnie
strwożona wołaniem przeszłości
ostrożnie traci głos

nie pamięta szeptów
dotyku matki
cieplejszego od samej tęsknoty