Poezja

Pavol Hudak

Mamo, weź mnie ze sobą na pokrzywy

Mamo, weź mnie ze sobą na pokrzywy...
Wiem, że do nich trzyletni wpadnę,
wiem, że ty, młoda i ładna, przybiegniesz
i wyciągniesz mnie z nich,
wiem, że mi pochuchasz poparzone ciało
a ja i tak będę płakał, jak najęty.

Ale to jest lepsze
jak to
co tu.

Gdy uśmiech skrywał cień

wilgotną twarz tulił
nieskrępowany świt
nie pytała o wczoraj
jaśniała

deszcz trwonił kolory

miała siebie tyle
ile nazbierały dłonie
by smakować jesiennienie
powoli zamykała okna

zieleń pachniała ziemią

Dwie prawdy

Między błękitem
A skalną przepaścią
Pulsuje źródło

Krętymi nitkami rzeki
Dwie prawdy w nim nurtują
Aż po morze kłamstw

W jednej zanurzam swoje dłonie
I zmywam z twarzy resztki snu
W drugiej zatapiam swoje myśli
Wyrzucam z siebie bolesne wczoraj

...

I nie wiem już
Która z nich jest moja

„Urwisko, na którego skraju stoją kobiety i mężczyźni,
wisząc nad oceanem zapomnienia, a napór ze strony żywych
bezlitośnie spycha ich w dół, co dzień, co noc, co chwila.”¹

Liczniejsi od potomków Manu,
Sema i Chaosu. Rozmnożone włókno
samoistne.

Dlatego ja szczypie mnie do żywego.
Dlatego szczypie bliźniego
i sprawdza.